Ψιτ: Κόκκινο Νερό -Ο γαλήνιος παράδεισος της Θεσσαλίας !!VIDEO & FOTO

Το Κόκκινο Νερό είναι ένας παραθαλάσσιος οικισμός στο νομό Λάρισας, και βρίσκεται στα ανατολικά παράλια του Κίσαβου.

Απέχει περίπου 50 χλμ. από την Λάρισα, 150 χλμ. από τη Θες/νίκη και 350 χλμ. περίπου απ την Αθήνα.

Επειδή ο οικισμός διασχίζεται από δυο ρεματιές και είναι κυριολεκτικά μέσα στο πράσινο, η θερμοκρασία του περιβάλλοντος διατηρείται αρκετά χαμηλά ακόμα και σε
περιόδους καύσωνα.

Με το Αιγαίο μπρος τα πόδια του και τον Κίσαβο στην πλάτη του, το Κόκκινο Νερό αποτελεί πραγματικά ένα ξεχωριστό συνδυασμό βουνού με θάλασσα .

Ο οικισμός είναι πλήρως οργανωμένος για να εξυπηρετήσει τους επισκέπτες, διαθέτοντας ταβέρνες, super markets, cafe, bar, φούρνους κλπ.

Οι δύο παραλίες του οικισμού με βότσαλο, καθώς και οι παραλίες Πλατιά Αμμος και Τσιλιγιώργος στα δύο χιλ. Βόρεια, όπως και η Κουτσουπιά στα 2 χιλιόμετρα νότια του οικισμού με την υπέροχη αμμουδιά τους, προσφέρονται για την απόλαυση της πεντακάθαρης θάλασσας της περιοχής.

Οι λάτρεις του βουνού, με ορμητήριο το Κόκκινο Νερό, μπορούν να περπατήσουν στον Κίσαβο, να απολαύσουν το δάσος με τις βελανιδιές τις οξιές και τις καστανιές και να κολυμπήσουν στα παγωμένα νερά στους καταρράκτες της « Καλυψώς » .

Το ανθρακούχο μεταλλικό κόκκινο νερό, οφείλει το όνομά του στο ότι αν και άχρωμο και διαυγές, αφήνει στα μέρη και τα σκεύη που έρχεται σε παρατεταμένη επαφή, ένα βαθύ κόκκινο χρώμα, γεγονός που οφείλεται στα μεταλλικά άλατα που αυτό περιέχει.

Αναβλύζει σε σταθερή θερμοκρασία 17°C, θεωρείται ιαματικό, πίνεται μόνον επιτόπου και δεν εμφιαλώνεται .

Ο πρώτος που ανέφερε τις ιδιότητες της ποσιθεραπείας των τρεχούμενων νερών της περιοχής, ήταν ο Λατίνος ιστορικός Πλιόνιος ο οποίος είπε ότι «εάν κάποιος ρίξει στο σιντριβάνι των Ευρυμενών ένα χρυσό κόσμημα αυτό θα μετατραπεί σε πέτρα...».

Το νερό του σιντριβανιού θα πρέπει να ήταν το σημερινό μεταλλικό Κόκκινο Νερό και γι αυτό το λόγο υπάρχει πιθανότητα στο Κόκκινο Νερό να βρισκόταν η αρχαία πόλη Ευρυμένες.

Προπολεμικά, αρχές του 1930, χτίστηκε το πρώτο ξενοδοχείο του αείμνηστου Γεωργίου Δημητρακόπουλου, εκδότη εφημερίδας «Ελευθερία» της Λάρισας στην παραλία του Κόκκινου Νερού, με σκοπό να αξιοποιηθεί η πηγή του Κόκκινου Νερού, ο καθαρός αέρας και η θάλασσα.

Δρόμος για αμάξια δεν υπήρχε και οι παραθεριστές μεταφέρονταν με καίκια από το Στόμιο, μέχρις ότου έγινε ο δρόμος που σύνδεσε τη Λάρισα με το Κόκκινο Νερό.

Το νερό είναι πολύ καλό για τις στομαχικές διαταραχές. Πήγαιναν επίσης πολλά άτομα προληπτικά και για την αντιμετώπιση της φυματίωσης.

Ο Γ. Δημητρακόπουλος προσπάθησε να εμφιαλώσει το νερό της πηγής και να το εμπορευτεί.

Η προσπάθεια του όμως απέτυχε διότι το νερό μετά από λίγες ώρες δεν διατηρούσε τη διαύγεια του.

Για την ιστορία της εκμετάλλευσης της ιαματικής πηγής παραθέτουμε στοιχεία από το άρθρο της δημοσιογράφου «Ελευθερίας» Λένα Κισσάβου, που το δημοσίευσε πριν από μερικά χρόνια.

Οι πρώτες μαρτυρίες που μιλάνε για θαυματουργό νερό συναντώνται το 1842.

Το 1900 ενδιαφέρθηκε να εμφιαλώσει το ιαματικό νερό μια αγγλική εταιρία, η οποία προέβη σε υδρομάστευση και κατασκευή εξέδρας στην παραλία του Κόκκινου Νερού, που απαρτίζονταν από δύο τσιμεντένιες βάσεις που υπάρχουν μέχρι και σήμερα μπροστά από τα θερμά θαλάσσια λουτρά.

Η εξέδρα χρησιμοποιήθηκε πιθανόν για τις θαλάσσιες μεταφορές του εμφιαλωμένου νερού και ήταν σν χρήσει μέχρι το 1935, όταν κατασκευάστηκε η εξέδρα από το ξενοδοχείο του Γ. Δημητρακόπουλου.

Όπως φαίνεται όμως από τα στοιχεία, η εμφιάλωση αυτή δε διήρκησε πολύ και η αγγλική εταιρία αποχώρησε από την περιοχή.

Στη συνέχεια ο Γ. Δημητρακόπουλους επιχείρησε τη δεύτερη εμφιάλωση του ιαματικού νερού των πηγών, ενοικιάζοντας από το Δημόσιο τις πηγές, τη δεκαετία του 1930 και κάνοντας εισαγωγή χιλίδων γυάλινων φιαλών, ειδικά για την εμφιάλωση του ιαματικού νερού.

Η επιχείρηση δεν κράτησε πόλυ λόγω δυσκολίας του νερού να διατηρηθεί στη φυσική του κατάσταση.

Ο ίδιος έκανε κι άλλη απόπειρα εμφιαλώσεως τη δεκαετία του 1950 με την κυκλοφορία χιλιάδων φιαλών, με σύγχρονο πρεσαριστό πώμα, άλλα για τους ίδιους λόγους η επιχείρηση απέτυχε.

Συγκεκριμένα, οι λόγοι για τους οποίους είχαν απότύχει όλες οι προσπάθειες για την εμφιάλωση του ιαματικού νερού ήταν αφενός το ότι ο άφθονος σίδηρος που περιείχε κατακάθονταν στον πυθμένα της φιάλης και καθιστούσε το νερό ανενεργό για παθήσεις που θεραπεύει και αφετέρου επειδή χάνονταν η φυσική ουσία που περιείχε.

Έκτοτε και γι αυτούς τους λόγους δεν επιχειρήθηκε ξανά η εμφιάλωση του ιαματικού νερού.

Έτσι το ιαματικό Κόκκινο Νερό, όπως ονομαζόταν, γιατί από το σίδηρο που περιείχε η περιοχή όπου έρεε αποκτούσε κόκκινο χώμα, πίνονταν μόνο από την πήγή.

Εκείνη την εποχή ολόκληρα καραβάνια από την Μεσοχώρα εξορμούσαν με κατεύθυνση το Κόκκινο Νερό, για να εγκατασταθούν μερικές μέρες στην περιοχή, προκειμένου να κάνουν οι άνθρωποι λουτροθεραπεία ή να πιουν για να γιατρευτούν από τις διάφορες παθήσεις τους.

Τη δεκαετία του 1960 οι πηγές παραχωρήθηκαν στην Κοινότητα Καρίτσας μέχρι το 1979, οπότε με Προεδρικό Διάταγμα παρατάθηκε η παραχώρηση τους έως το 2003.

Ο Friedrich Stahlim αναφέρει στο βιβλίο του «Η αρχαία Θεσσαλία» τις δυο πηγές μεταλλικού κόκκινου νερού. Αναφέρει ότι το νερό είναι ευχάριστα δροσερό (12 βαθμοί Κελσίου) και έχει ωραία γεύση.

Ο Heldreich Theodor το παρομοιάζει με το γνωστό γαλλικό νερό Hauterive του Βισύ και μας πληροφορεί ότι οι δύο πηγές έχουν μεγάλο όγκο νερού αλλά διαφορετική γεύση.

Τέλος, ενδιαφέρον παρουσίασαν και οι εφημερίδες της εποχής για τις θεραπευτικές ιδιότητες του Κόκκινου Νερού με σχετικές αναφορές και καταχωρήσεις.